Divorci i dy shtetasve jo komunitar me banim në Itali – cili ligj zbatohet?
Mënyrat më të shpejta për të zgjidhur lidhjen e martesës.
Divorci i shtetasve jo të BE-së që banojnë në Itali: le të shohim se si bëhet. Para së gjithash, duhet mbajtur parasysh se, edhe nëse martesa është kryer jashtë Italisë, çifti nuk ka nevojë të kthehet në vendin e origjinës për të nisur procedimin e ndarjes. Në fakt, Rregullorja e BE-së 2201/2003, në nenin 3, paragrafi 1, shkr. a), parashikon që gjyqtari italian mund të vendosë mbi kërkesën nëse:
- dy bashkëshortët, shtetas të huaj, janë të dy rezidentë në Itali;
- bashkëshortët e kishin vendbanimin e fundit të përbashkët në Itali dhe njëri prej të dyve banon ende atje;
- bashkëshorti i paditur është rezident në Itali;
- në rastin e procedurës së përbashkët, nëse të dy bashkëshortët bien dakord t’i drejtohen gjyqtarit italian;
- bashkëshorti që paraqet kërkesën ka banim të zakonshëm në Itali dhe ka jetuar atje për të paktën një vit përpara aplikimit;
- bashkëshorti që vepron në gjykatë ka 6 muaj që jeton në Itali dhe është shtetas italian.
Shkronja b) e dispozitës në fjalë, nga ana tjetër, parashikon dispozita të veçanta përsa i përket bashkëshortëve që janë të dy shtetas të Mbretërisë së Bashkuar ose të Irlandës.
Pasi të jetë filluar efektivisht procedimi para gjyqtarit italian, atëherë është e mundur t’i kërkohet të zbatojë ligjin e shtetit të të cillit kanë shtetësi bashkëshortët, nëse kjo parashikon një procedurë më të shpejtë. Të shohim atëherë kur dhe si mund të bëhet kjo?
Fillimisht, është e nevojshme të bëjmë një hyrje të shkurtër mbi ligjin dhe rregulloret italiane aktualisht në fuqi.
Në Itali, në fakt, ne procedojmë me një vendim ndarjeje dhe, vetëm më pas, me një procedurë divorci; procedura midis të cilave duhet të kalojë një periudhë e saktë kohore, në varësi të llojit të procedurës së zgjedhur. Në veçanti:
- Hipoteza e të ashtuquajturës ndarje konsensuale
- Procedura në gjykatë: kërkon që bashkëshortët të kenë arritur një marrëveshje si për çështjet ekonomike, ashtu edhe për kujdestarinë dhe menaxhimin e fëmijëve të mitur ose të rritur jo të vetë-mjaftueshëm. Gjyqtari do të miratojë kushtet e propozuara në rast se nuk i gjykon në konflikt me interesat e fëmijëve. Në këtë rast, mjafton një pritje 6 mujorshe, duke filluar nga miratimi i ndarjes, për të mundësuar paraqitjen e kërkesës së mëpasshme të shkurorëzimit;
- Marrëveshja e negocimit të asistuar: kjo është një marrëveshje e lidhur ndërmjet bashkëshortëve, me ndihmën e dy avokatëve, në lidhje me kushtet e ndarjes, si në mungesë të fëmijëve, ashtu edhe në rastin e fëmijëve të mitur ose të rritur që nuk janë të vetë-mjaftueshëm . Marrëveshja është e barabartë me vendimin gjyqësor që përfundon fazën e ndarjes konsensuale. Kjo marrëveshje mund të lidhet edhe në rast divorci.
- Marrëveshja e ndarjes para nëpunësit të gjendjes civile: në rast se nuk kanë fëmijë, bashkëshortët mund të paraqiten drejtpërdrejt para nëpunësit të gjendjes civile për të lidhur një marrëveshje ndarjeje, me kusht që ajo të mos përmbajë transferime të pasurive ndërmjet palëve.
- Hipoteza e të ashtuquajturës ndarje gjyqësore:
- bashkëshortët nuk janë në gjendje të arrijnë një marrëveshje mbi dëshirën për t’u ndarë ose për kushtet e ndarjes. Edhe pse kjo procedurë ka natyrë kontestimore, bashkëshortët, në procedurë e sipër, mund të arrijnë një marrëveshje dhe të kalojnë në llojin e parë të ndarjes. Në rast të konsensualizimit të procedurës, afati për paraqitjen e kërkesës për shkurorëzim mbetet ai prej gjashtë muajsh. Në rast se nuk bëhet i mundur konsensualizimi, procedimi përfundon me një vendim gjyqësor të ndarjes dhe, që nga momenti i përfundimit të dënimit, do të duhet të pritet një periudhë prej 12 muajsh për të kërkuar divorcin.
Vendimi i mëpasshëm i divorcit mund të bëhet si me procedurë konsensuale ashtu si dhe me procedurë gjyqësore.
Siç u shpjegua më sipër, afatet kohore për zgjidhjen përfundimtare të lidhjes së martesës me ligjin italian janë të gjata, veçanërisht në rastin e proceseve gjyqësore. Shumë vende të huaja kanë, përkundër, ligje që ju lejojnë të shkoni direkt në fazën e divorcit. Bashkëshortët, në momentin e paraqitjes së ankimit, mund të bien dakord për ligjin që do të zbatohet, sipas nenit 5 të Rregullores së BE-së nr. 1259/2010, duke zgjedhur midis:
- ligji i shtetit të rezidencës së zakonshme: në rast se të dy banojnë në Itali, do të vazhdojë të jetë ligji italian;
- ligji i shtetit të vendbanimit të fundit të përbashkët të bashkëshortëve në momentin e lidhjes së marrëveshjes: në rast se bashkëshortët kishin vendbanimin e fundit të përbashkët në Itali dhe njëri prej të dyve banon ende atje, ligji do të vazhdojë të jetë ai italian;
- ligji i shtetit të të cilit është shtetas njëri nga dy bashkëshortët në momentin e lidhjes së marrëveshjes: në këtë rast, nëse të paktën njëri nga dy bashkëshortët është shtetas i huaj dhe ligji i shtetit të vet e lejon divorcin pa kaluar nëpërmjet fazës së ndarjes, mund të bëhet akord mbi zbatimin e ligjit të huaj;
- ligji i vëndit: nëse ankimi është bërë në Itali, ligji i zbatueshëm do të jetë ai italian.
Zyra vihet në dispozicion për këshilla të personalizuara dhe për informacione të mëtejshme.
Kliko këtu për artikullin në gjuhën italiane🇮🇹